“ဆာကေး၏အရှိန်ကြောင့်သော်လည်းကောင်၊ ပုတုစဥ်လူသားတစ်ဦး၏ အလိုရမ္မက်ကြောင့်သော်လည်းကောင်း ပြေလျော့ကျနေသော သူမ၏ ကီမိုနိုအောက်မှ ဖြူဖက်နုလျော်လှသည့် ရွှေရင်အမွှာအား မောင်စောင်ညင်းကော် တစ်ယောက်လွန်ဆန်နိုင်ခြင်းမရှိခဲ့။ ဤသို့သောအခြေအနေမျိုး၌ မိန်းမသားတစ်ဦးအပေါ် အခွင့်အရေးမယူသင့်မှန်း သိသော်ငြား သူမ၏မျက်၀န်းအစုံထဲမှ ချစ်ခင်ယုယမှုကိုတောင်းတနေသော မျှော်လင့်ချက်များက မောင်စောင်ညင်းကော်အားအမှားနှင့်အမှန်ကိုေ၀ခွဲမရဖြစ်စေခဲ့သည်။ တောင်တန်းများကဲ့သို့မို့မောက်လှသည့် သူမ၏ ရွှေရင်အစုံတို့အား သူသည်းမခံနိုင်သည့်အဆုံးမှာ ကောက်ကာငင်ကာပင် အငမ်းမရနမ်းရိှုက်လိုက်မိသည်။ ရွှေရင်အစုံ၏ တောင်ထွတ်ထိပ်မှ ပန်းနုရောင်သားမြတ်လေးများက ကျောက်စိုင်ကျောက်သားကဲ့သို့တင်းမာနေ၏။ အစဦးထဲကပင်အဖြစ်အပျက်များကာ ဒီဘူတာဆီသို့ ခုတ်မောင်းနေခဲ့သည် ဖြစ်သော်လည်း မောင်စောင်ညင်းကော်၏ သားမြတ်နှစ်ခုအပေါ်လျှပ်တပြတ်ထိတွေ့ချက်များကာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းပါးလေးမှ မထင်မရှားညည်းသံသဲ့သဲ့လေးများအား တာကျိုးစေခဲ့သည်။ ဆိုရလျှင် မောင်စောင်ညင်းကော်၏ ရမ္မက်များအား ပို၍ပင်ပေါက်ဖွားလာနိုင်ရန်မြေသြဇာကြဲချပေးနေသလိုပင်။ သားမြတ်တို့အပေါ်အဆိုးကြီးဆိုးပြီးသွားသော မောင်စော်ညင်းကော်၏ဘယ်ဘက်လက်တစ်ဖက်သည် ဖရိုဖရဲနှင့်ပြေလျော့နေသော သူမ၏ ကီမိုနိုအောက်ဘက်ပိုင်းသို့ မြွေတစ်ကောင်ကဲ့သို့ တိုးလျှို၀င်ရောက်သွားပြီး အောက်ပိုင်းနှုတ်ခမ်းသားတို့ဖုံလွှမ်းကာရံထားသော သူမ၏ပိုင်ဆိုင်မှုလေးအား နောက်ဆုံးပစ်မှတ်အဖြစ်သိမ်းယူရန်ကြံစဥ်နေလေတော့သည်။ ထို့နောက် … ထို့နောက် … ထို့နောက် … ထို့နောက် ဘာဆက်ဖြစ်လဲသိချင်ရင်
